Schizofrenia to uciążliwa i przewlekła choroba psychiczna, która zaburza kontakt chorego z rzeczywistością, postrzeganie samego siebie i otaczającego go świata. Ma wpływ na zachowania, myśli i emcje.
Rozwija się najczęściej w młodym wieku – najwięcej osób zaczyna chorować w wieku 20-28, choć pierwsze objawy mogą ujawniać się już w okresie dojrzewania. Biorąc pod uwagę powyższe fakty, może nam się wydawać, że zdiagnozowana schizofrenia oznacza przekreślenie dotychczasowego życia chorego i jego wykluczenie z życia społecznego.
Tak jednak być nie musi. Prawdą jest, że schizofrenia to choroba na całe życie, ale można ją skutecznie leczyć i doprowadzać do pełnej lub częściowej remisji tak, aby umożliwić choremu względnie zdrowe funkcjonowanie i uczestnictwo w życiu społecznym.
Rokowania dla chorych na schizofrenię są coraz lepsze, w miarę postępów w pracach nad nowymi lekami. Duże znaczenie mają tu badania genetyczne, dzięki którym pojawia się szansa na zupełnie inne podejście do tej choroby, jak np. zastosowanie leków oddziałujących na geny związane z rozwojem choroby. Przy obecnym stanie nauki, szanse na osiągnięcie pełnej remisji zależą z jednej strony od dbałości o kompleksowe i regularne leczenie, a z drugiej od stopnia zaawansowania i nasilenia choroby. Statystycznie, dobre wyniki w leczeniu uzyskują chorzy, którzy:
-
zachorowali stosunkowo późno (po 30 roku życia),
-
przed chorobą dobrze funkcjonowali,
-
wykazują chęć leczenia i współpracują z lekarzami,
-
znajdują wsparcie w rodzinie i otoczeniu,
-
korzystają z różnorodnych form leczenia (np. farmakoterapia i psychoterapia)
-
są płci żeńskiej
Patrząc na powyższe czynniki łatwo zauważyć, że na pewne z nich chory nie ma wpływu, ale są także takie, które on lub jego rodzina mogą poprawiać. Należy do nich z pewnością postawa wobec chorego i chęć współpracy z lekarzami. Głównym problemem podczas leczenia jest regularne branie leków. Chorzy często samowolnie odstawiają leki lub zmniejszają ich dawki, co skutkuje zaostrzeniami psychozy, po których coraz trudniej powrócić do okresu remisji. Istotne jest tutaj zaangażowanie rodziny schizofrenika, która dopilnuje prawidłowego przebiegu farmakoterapii. Pomoc otoczenia powinna polegać także na wyrozumiałej postawie i umiejętności oddzielenia świadomych zachowań chorego od tych kierowanych chorobą. Kolejną rzeczą jest zapewnienie mu kompleksowego wsparcia.
Leczenie schizofrenii to nie tylko farmakoterapia, to także psychoterapia, psychoedukacja, terapia zajęciowa i ogólna dbałość o zdrowy tryb życia. Chorzy na schizofrenię powinni zrezygnować ze spożywania alkoholu i substancji psychoaktywnych, ponieważ mogą one nasilić przebieg choroby. Zaleca się im także wystarczającą ilość snu i ruchu, ponieważ niektóre leki mogą zwiększać apetyt i spowalniać metabolizm, prowadząc do otyłości.
Podjęcie leczenia schizofrenii warunkuje możliwość prowadzenia przez chorego względnie normalnego życia. Przede wszystkim jednak on sam musi zwrócić się w stronę zdrowia i uwierzyć, że ma taką samą szansę na szczęście jak inni ludzie. Schizofrenicy studiują, pracują, zakładają rodziny i mają dzieci – jednym słowem, nie rezygnują z marzeń.
Tymczasem, o schizofrenii myśli się czasem błędnie jako o chorobie przekreślającej prawdziwe życie, a nawet śmiertelnej. Należy zwrócić uwagę, że zgony wśród osób chorych związane są głównie z samobójstwami pacjentów, którzy po diagnozie stracili życia. Jeśli przy współpracy bliskich i zespołu terapeutycznego uda się zapobiec utracie nadziei przez chorego, będzie on żył tak długo jak przeciętny, zdrowy człowiek. Jedynie niewielki procent zgonów wynika z powikłań polekowych. Odpowiadając więc na pytanie postawione w tytule artykułu można rzec, że szanse na wyleczenie schizofrenii w dużej mierze zależą od samego pacjenta.
Jeśli potrzebujesz pomocy psychiatrycznej zajrzyj na stronę warszawskiego gabinetu psychologicznego – Pracownia Psychorozwoju Izabeli Kielczyk.
Komentarze
