Strona główna Edukacja Recenzja: Jak napisać recenzję?

Recenzja: Jak napisać recenzję?

Sprawdź jak napisać recenzję, jakie występują jej rodzaje, zapoznaj się ze schematem i przykładem recenzji.

Na skróty: Wskazówki · 3 rodzaje recenzji · Schemat recenzji dla książki · Przykłady

Recenzja

Recenzja (z łac. recensio) to inaczej omówienie sprawozdawcze lub krytyczne konkretnego utworu literackiego, filmu, gry, koncertu, wystawy, publikacji naukowej itd. Najczęściej przyjmuje postać pisemną i jest prezentowana w środkach masowego przekazu.

Dobrej recenzji nie napisze każdy. Wiąże się ona z wiedzą, poziomem intelektualnym, gustem i wrażliwością piszącego. Autor zawiera w niej swoją subiektywną ocenę dzieła. W recenzjach pojawia się specjalistyczne słownictwo z dziedziny, której recenzja dotyczy, a także określona wiedza (historyczna, biograficzna itp.).

Wskazówki

Recenzja powinna:

  • Zawierać opis przedmiotu recenzji (tytuł, autor, itp.);

  • Ukazywać istotę dzieła, problem jaki porusza;

  • Dotrzeć do sedna omawianego przez nią przedmiotu. Poddać go analizie, interpretacji, porównać do innych;

  • Wyrażać osobisty stosunek recenzenta do omawianego przedmiotu;

  • Być subiektywna;

  • Zawierać uzasadnioną konkretnymi argumentami ocenę;

  • Odnosić się do aktualnych wydarzeń;

  • Nie zdradzać zakończenia filmu/książki, ani nagłych zwrotów akcji;

  • Być dostosowaną do jej czytelnika (np. jeśli jest nim specjalista, to nie trzeba przywoływać podstawowych faktów);

  • Najczęściej jest pisana od jakiejś ogólnej informacji do bardziej szczegółowych.

Jak napisać recenzję? Wskazówki

Rodzaje recenzji

Można wyróżnić 3 rodzaje recenzji ze względu na jej charakter:

  1. Informacyjna – uświadamiająca czytelnikowi pojawienie się danego faktu. Recenzent posługuje się opisem, streszczeniem, opowiadaniem, charakterystyką itp. Powinno jednak ukazywać problemowy aspekt zjawiska;

  2. Felietonowa – rozbudowana perspektywa tematyczna i problemowa;

  3. Eseistyczna – szczególnie istotny będzie tutaj podmiotowy punkt widzenia, wyrażenie osobistego stosunku do przedmiotu recenzji.

Schemat recenzji (dla książki)

Jak napisać recenzję? Schemat recenzji (dla książki)

1. Wstęp

Tekst zaczynamy od przedstawienia recenzowanego utworu (autor, tytuł, ewentualnie wydawnictwo).

Może się zaczynać:

  • neutralnie, np. „W ostatnich dniach pojawiła się…”,

  • subiektywnie, np. „Niedawno przeczytałem bardzo interesujący…”,

  • wskazywać na dużą popularność dzieła, np. „Dość nagle z półek znikają…”, „Czy wiecie co sprzedaje się lepiej niż ciepłe bułeczki?”.

Następnie przedstawia się wcześniej zgromadzone informacje dotyczące recenzowanego tekstu i jego autora. Należy wybrać najważniejsze. Przedstawiamy szerszy kontekst dotyczący dzieła, autora, jego relację do innych podobnych dzieł, albo do pierwowzoru (jeśli jest).

2. Rozwinięcie

Przedstawiamy sam przedmiot recenzji, jego tematykę, problematykę, główne wątki, atmosferę itp.

Nie trzeba wyczerpująco przedstawiać utworu. Można wybrać jego najistotniejsze aspekty. Unikać streszczania. Napisać parę słów o kompozycji.

Nie należy ujawniać frapujących szczegółów. Niech czytelnik sam do nich dotrze. Można na nie wskazać i pozostawić go w niepewności, odsyłając do oryginału.

Po ogólnym zarysie można odwołać się do tego, co szczególnie przykuło naszą uwagę. Najlepiej napisać o tym wprost, np. „Moją szczególną uwagę…”, „Interesujące jest jak…” (ta część powinna być najobszerniejsza).

Ważne jest znalezienie takiego aspektu dzieła, który odda najpełniej jego charakter, przybliży całość.

3. Zakończenie

Już w trakcie pisania możemy wartościować, ale można także wyodrębnić osobny fragment, w którym opisujemy: co stanowi zaletę, a co wadę. Należy podzielić się swoimi wrażeniami, ocenić. Jednak ocena powinna być odpowiednio uzasadniona, a nie oparta tylko na subiektywnych doznaniach.

Recenzje często kończą się zachęceniem lub odradzeniem sięgnięcia po dzieło. Pomocne mogą być także sądy innych, traktowanych jako autorytet.

Przykłady recenzji

Jak napisać recenzję? Schemat recenzji (dla książki) cd.
źródło: www.mojasocjologia.pl

Recenzja – przykład

Techniki negocjacji
Björn Lundén, Lennart Rosell

Zastanawiałeś/aś się kiedyś czym są negocjacje? I co ważniejsze – w jaki sposób odnieść w nich sukces? Książka „Techniki negocjacji” odpowiada na te pytania. Autorzy, z których jeden zawodowo zajmuje się szkoleniami (L. Rosell), a drugi jest właścicielem dwóch wydawnictw i autorem wielu podręczników dla przedsiębiorców (B. Lundén), przystępnie omawiają proces negocjacji, a także techniki jakie można wykorzystać, aby zapewnić sobie w nim powodzenie.

Rozpoczynają od tego czym są pomyślne negocjacje. Omawiają proces negocjacji, a także jakich wytycznych trzeba się trzymać, aby osiągnąć korzystny wynik. Jakie techniki stosować, a jakich się wystrzegać, jak reagować w rozmaitych sytuacjach, które mogą się pojawić przy stole negocjacyjnym. Interesujące są porady dotyczące negocjacji zagranicznych, jak również pewne opisane aspekty zawierania umów handlowych.

A więc, czymże są pomyślne negocjacje? W takich negocjacjach obie strony czują się zwycięzcami, a to dlatego, że udało im się coś ugrać. Co ciekawe, nie musi to koniecznie oznaczać uzyskania jak najkorzystniejszego wyniku. Może się zdarzyć, że sam fakt podjęcia negocjacji będzie lepiej postrzegany niż to, że przeciwnik sam od razu odpuścił. Stąd jedna z fundamentalnych zasad negocjacji prezentowanych w książce: nigdy nie przyjmuj pierwszej oferty (!). Nie tylko ze względu na samego siebie, ale także samopoczucie drugiej strony.

Autorzy nie rozczulają się jednak zbyt długo nad faktem samopoczucia przeciwnika i przechodzą do tego co zrobić, żeby to nasze samopoczucie było jak najlepsze. Krótko mówiąc co zrobić, żeby wyszarpnąć dla siebie jak najwięcej. Jakich technik użyć i w jaki sposób to zrobić. Kiedy zagrać odwołaniem się do wyższej instancji, a kiedy zasłonić umową. Przedstawiają wiele mniej lub bardziej intuicyjnych sposobów prowadzenia rozmów, z których istnienia może zdawałeś/aś sobie sprawę, ale nie identyfikowałeś/aś tego jako działania świadomego i celowego, które ma doprowadzić do konkretnego rozwiązania.

Negocjacje trzeba traktować jak grę. Im więcej o niej wiesz i im jesteś w niej lepszy, tym chętniej grasz, a więc posługujesz się proponowanymi technikami negocjacji, a także nie dajesz się nabrać, kiedy ktoś stara się je wykorzystać przeciwko Tobie.

Sposób prowadzenia negocjacji zależy od kultury w jakiej negocjacje się toczą. Niby rzecz oczywista, ale fajnie poczytać jak prowadzi się negocjacje w Niemczech, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Włoszech i Chinach. Dowiesz się jak należy się ubrać na spotkanie z zagranicznym partnerem, jak się zachowywać, czy wypada prowadzić negocjacje podczas posiłku czy nie itp.

„Taktyki negocjacji” są ciekawym poradnikiem, który dobrze się czyta. Aż chciałoby się powiedzieć: „Panowie napiszcie więcej” – książka ma około 140 stron, jest to i mało i dużo zarazem. Mało, ponieważ zanim się spostrzeżesz, już skończysz czytać. Dużo, ponieważ nieźle jest wyjaśniona istota negocjacji, szczególnie pod względem praktycznym (a „praktykowi” zależy na tym żeby szybko dotrzeć do konkretnych informacji, a nie przebijać się przez opasłe tomiska).

Książka jest napisana prostym językiem, można bez problemu zrozumieć o co chodziło autorom. Wiele taktyk/zachowań ilustrowana jest przykładami, które adekwatnie wyjaśniają dane zagadnienie.

Na początku lektury wydawało mi się, że negocjacje to zwykły targ zachodzący pomiędzy dwiema stronami, w którym chodzi o to, żeby kupić tanio, a sprzedać drogo. Po przeczytaniu książki już wiem, że negocjacje prowadzone przez ludzi, którzy znają się na rzeczy, zmieniają się w prawdziwą sztukę. Nie mówiąc już o tym, że można w nich sporo zyskać, albo stracić, jeśli nie przejrzysz taktyki przeciwnika i nie dostosujesz do niej swojego zachowania.

Komentarze

10 KOMENTARZE

  1. użytkownik „ten co się zgadza z „ten co jest niemiły dla beki”” nie ma racji

  2. ten co sie zgadza z tym co sie nie zgadzal ze tamten sie zgadzal z tym co jest nie mily dla beki

    uzytkownik „ten co się nie zgadza z „ten co się zgadza z „ten co jest niemiły dla beki””” ewidentnie wie co mówi!

  3. ten co się nie zgadza z tym co się zgadza z tym co się nie zgadzał że tamten się zgadzał z tym co jest niemiły dla beki

    A właśnie, że ten co się nie zgadza z ten co się zgadza z ten co jest niemiły dla beki nie wie co mówi!

  4. ten co się zgadza tym co się nie zgadza z tym co się zgadza z tym co się nie zgadzał że tamten się zgadzał z tym co jest niemiły dla beki

    użytkownik ,,ten co się nie zgadza z tym ,,co się zgadza z tym ,,co się nie zgadzał że tamten się zgadzał z tym ,,co jest niemiły dla ,,beki”””” ma rację

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj