Stephen King
Jak pisać? Pamiętnik rzemieślnika

Książka Jak pisać? Pamiętnik rzemieślnika to pozycja kultowa. Mało jest w dorobku Kinga pozycji przepełnionych takim humorem i wiedzą, popartą latami doświadczenia i milionami czytelników. Stephen King w swojej książce dzieli się z nami nie tylko wskazówkami na temat tego, jak napisać książkę, ale jak pisać w ogóle.

Dla młodego Kinga pisanie było czymś tak naturalnym, jak dla noworodka płacz. Już w wieku kilku lat podtykał pod nos swojej matce pierwsze opowiadania, które jego zadaniem powinna była wychwalać pod niebiosa.

W końcu pokazałem jedno z moich naśladowczych dzieł matce. Była zachwycona – pamiętam jej lekko zdumiony uśmiech, jakby nie mogła uwierzyć, że jej własny syn jest aż tak mądry; geniusz pełną gębą! Nigdy dotąd nie widziałem u niej podobnego wyrazu twarzy – a przynajmniej nie z mojego powodu – i byłem nim zachwycony.

Dar pisarza ujawnił się bardzo szybko, a on sam na początku książki pisze właśnie o swoim dzieciństwie. Stephen King z pewnością jest tym tytułowym rzemieślnikiem. Przecież jego książki pojawiają się dosłownie taśmowo, niczym z fabryki i nigdy nie brakuje mu pomysłu, aby stworzyć kolejną historię. Pod nieco mroczną okładką książki, skrywa się prawdziwa skarbnica pisarskiej wiedzy. Na początku mamy wrażenie, że w ręce trafiła nam autobiografia pisarza, jednak późniejsze karty książki odkrywają przed nami autentyczną wartość, jaką wynieść może każdy początkujący pisarz.

Stephen King pisze o tym, jak zacząć swoją drogę. W jakim kierunku podążać, czego się wystrzegać. Jego książki nie czyta się z przymusem, nie jest to typy poradnik, mamy wrażenie, jakbyśmy sami przeprowadzali z autorem rozmowę i słuchali jego zwierzeń. To fenomenalne, jak ten człowiek potrafi operować słowem, z jaką gracją i humorem wprowadza nas w tajniki świata pisarzy.

Rady, jakich udziela nam król horrorów, są z jednej strony prozaicznie proste, ale z drugiej niezmiernie ważne. Musimy sobie wpoić, że aby dobrze pisać, trzeba przede wszystkim:

1. Czytać dużo i na różne tematy;
2. Pozbywać się zbędnych słów, którymi tylko rozdmuchujemy całość.

Niby takie to proste, ale wystarczy spojrzeć na twórczość współczesnych, domorosłych pisarzy, żeby zobaczyć, że ich język tak naprawdę jest bardzo ubogi. Żeby zamaskować swoje mankamenty, budują oni opisy na kształt elaboratów, które są jedynie bezmyślnym powtarzaniem tych samych słów. King się nie powtarza, przyznaje się do tego, że więcej czyta niż pisze i widać to po każdym jego słowie.

Ten poradnik może uzmysłowić nam wiele, ale w żadnym wypadku nie sprawi, że staniemy się drugim Kingiem. Sam tytuł brzmi: pamiętnik rzemieślnika, co daje jasno do zrozumienia, że dowiemy się, jak pisanie wygląda w przypadku tegoż autora. Nas tego nie nauczy, bo tego się nauczyć nie da, a już na pewno nie przez przeczytanie książki. Możemy tylko podążać śladami mistrza i zrozumieć, że:

Dobre pisanie często polega na odrzuceniu lęku i afektacji. Sama afektacja, poczynając od potrzeby definiowania niektórych rodzajów pisania, jako „dobrych”, a innych, jako „złych”, kryje w sobie lęk. Dobre pisanie polega też na dokonywaniu właściwych wyborów, gdy trzeba podjąć decyzję, których narzędzi użyć.

W książce Kinga czytamy wzmianki na temat krytyków literackich, oceny naszego dzieła i własnego do niego stosunku. Ten temat dla niektórych może być bardzo trudny, ponieważ ludzie boją się braku akceptacji i często porzucają swoje zamierzenia, po tym jak skonfrontowane zostały one z rzeczywistością. Dobry pisarz natomiast, to taki który umie oddzielić ziarno od plew, wie kiedy się przejmować, a kiedy dalej robić swoje.

Moim zdaniem poradnik Stephena Kinga to pozycja nietuzinkowa. Kończąc czytanie okazuje się, że my jednak wiemy jak pisać. Jak to możliwe? Przecież nie pobieraliśmy konkretnych lekcji. W tym właśnie tkwi magia, nauka poprzez zabawę i relaks, to też nauka, a każda chwila poświęcona zgłębianiu warsztatu innych, dla nas samych stanowić może ogromną wartość.

Komentarze